Fakebook

En dan zeggen wij: "Kroatië, dank je wel." En waarom zeggen wij dat? Omdat wij een toeterloze zondag hebben dankzij de Kroaten. Dat vinden wij fijn en daarom gaan wij nu naar een Turkse bakker om de auto daar te parkeren en even een half uurtje te toeteren, in mijn Kroatische trainingspak.

Erik Hulzebosch!! Elfstedentocht 1997! Weet u het nog? Hij won niet.

In Nijmegen loopt men. 4 dagen lang. In Frankrijk doen wij dit slimmer. Wij pakken de velocipede en laten onze benene spreken terwijl wij op onze derriere zitten. Kijk, en zo kan het dus ook Nederland, goeienavond.

En dan pakken wij zelf even de racefiets en hoor ik "Rustig fietsen" gezegd worden door mijn metgezel. "Nee, daar doen wij niet aan, want Smeets is de naam."

Met dit sportlichaam kan ik nog makkelijk 15 jaar mee.

Vandaag 38 SMS'jes gekregen, dat ik heel goed uit het interview met Matthijs van Nieuwkerk kwam. Het kost even tijd, maar het geeft toch een lekker gevoel om elke keer op 'verzenden' te drukken..

En dan zetten wij de televisie aan en kijken naar Toine. Vinden wij de heer Van Peperstraten goed? Ja, zeggen wij dan, met dank aan meester Mart.

Vandaag weer eens de fiets gepakt. Heb de hele rit gejankt als een klein kind.

Maar Blade Runner gebruikte tenminste geen verboden middelen! #topsporter

Ik ben geschopt en bespuugd tijdens carnaval. Misschien had ik toch niet als Lance Armstrong moeten gaan #ligtnogggevoelig

Wat een prachtig sportjaar was het weer. Wat een memorabel jaar. Want, beste kijkers, ook dit jaar was ik het. Ook dit jaar was ik er voor u om alles te verslaan. Dat maakt van mij een gelukkig mens. En van u, zonder twijfel, een nog gelukkiger mens. En dat gun ik u ook, want ik ben ook gewoon een mens.Een mens met, zo is het nou eenmaal, meer geld dan de gemiddelde Studio Sport-kijker. Nou en, zeggen we dan. Tot in 2013!

Mijn fiets staart mij aan. Dunne bandjes, raar stuur en Lance die door mijn kop gaat. Als hij het kan... is wat ik denk. Ik stap op en snuif. Daar ga ik.

En dan schijnen er zelfs mensen te zijn die mij niet kennen! Je hoopt toch op een andere reactie van je ouders.

En dan zit je er toch opeens behoorlijk doorheen. Groot probeer je je te houden op tv en dan breek je. En dan huil je als een klein kind. Kussen is nat, kletsnat. Ik denk nu aan Ria.. zij was wel altijd goed voor mij.

Senk you Nederland! Het is echt weer truien weer!

Ja, ik ben genomineerd voor de NS publieksprijs. En? Was dat nou echt een verrassing? U weet het antwoord, ik weet het antwoord, want WE hebben allemaal het boek gelezen. Het publiek heeft gelezen en het publiek kan kunst op waarde schatten, daarom ben ik bang dat Paulien Cornelisse wint.

Ja, WE gaan basketballen. We is nu eens een keer ik, want IK ben gevraagd om dat te doen voor Sport 1. En die keuze is natuurlijk een goede. De spiegel zegt tegen mij: jij bent het! Jij bent de man op de goede plaats. Nu je hart nog.

Armstrong is dood. Is dat toeval dat er twee omvallen? Nee, zeggen wij dan. Het heeft zo moeten zijn. Ooit was er een man die op de maan liep. Hij was de eerste. EN OOIT was er een man die de Tour de France zeven keer won. Ja, die grote meneer die alles in zijn leven overwon. Zelfs een interview met mij. Na die overwinning begon hij met het dragen van gele polsbandjes en waren wij niet allemaal blij voor hem EN waren wij niet allemaal eventjes op de maan door wat hij deed. Geel waren die bandjes, had ik dat al gezegd? Dan zeg ik ook: de kleur van de maan. En dan zeg ik als laatste nog dit: Senk You, Lance for all die yearen.

Ik hoor u denken: waar is Mart? Komt Mart nog terug? Mag Mart nog terug? Daar ga ik drie keer met 'ja' op antwoorden en 'JA' mevrouw van Zetten uit Tiel, ik was in uw dorp om een trui te kopen.

WE zijn klaar. Dat wil zeggen, de Olympische Spelen voor normale sporters is klaar. Nu mogen de beperkten oftewel de freaks. Gaat u er weer voor zitten? Ikke niet, want WE zijn ook weer begonnen met de voetbalsport en daar hebben WE veel meer zin in.

Het is mij, de grote Mart Smeets, gelukt om tranen te toveren. Die tranen liet ik vloeien bij mevrouw Anky. Niet door te schoppen, niet door te slaan... maar gewoon door mijn aanwezigheid.

Voor degene die het gemist hebben: gisteren presenteerde ik op onnavolgbare wijze weer een London Late Night. Veel complimenten kwamen mijn kant op, heel veel. Ja, dan moet je je toch eventjes terugtrekken op de WC en genieten van jezelf.

WE hebben weer een medaille. Zilver, toch jammer. Vanavond ga ik de beste man vragen wat er mis ging. Hoe erg hij met de nek aangekeken wordt en ik ga kijken of ik hem kan laten huilen. @Natasjafroger, hoe doe jij dat altijd?

Als ik zeg Holland Heineken House, dan zegt u feest. Wij zijn daar ook elke avond en WIJ stonden er ook nu weer. Voor de deur gebeurde nu echter het onmogelijke. Een kleerkast, of uitsmijter  zoals men dat dan noemt, sprak mij aan: “Mart Smeets, jij gaat niet naar binnen vriend. De Olympiërs hebben dat liever niet. Bij de Paralympics ben je weer welkom, in een rolstoel!” Dat is op waarde schatten. Elk sportevenement wil men mij erbij hebben, omdat ik DE sportgoeroe ben. Fijn dat iedereen dat snapt.

En dan zie ik opeens op facebook een pagina voor mij. ‘Auf Wiedersehen Mart’, zegt de pagina in het Duits. Zoiets als: ‘Hulde’ in het Nederlands. Ik weet dat, want ook ik spreek een aardig woordje over de grens. Maar sport is waar het om gaat deze zomer. Dus laten we ons niet te veel afleiden, hoe graag we dat ook zouden willen. Auf Wiedersehen aan de sport.

Zo, even terugtrekken op mijn hotelkamer. Lekker liggen op bedje, videobandje van Ria Visser erin... even ontspannen. Dag wereld.

Mijn fout. Sorry, dat ik zei dat Marokkanen nooit aan topsport doen. Dat moest natuurlijk zijn Marokkanen, Turken en Joden. Ik was er gewoon nog twee vergeten, domme ik.

Eva de Goede, Kim Lammers, Maartje Paumen, Lidewij Welten, Naomi van As, Ellen Hoog. De hockeydames, MIJN hockeydames. Ik kan me niet herinneren of het allemaal vrijwillig was, maar er heeft in ieder geval één iemand genoten.

Haar naam is Vos. Haar kleur is goud. Vinden wij dat fijn? Ja, dat vinden wij fijn, want nu tellen wij weer mee. Als ik nu zeg dat deze verslaggever uit Nederland komt, krijg ik minstens één gratis biertje. Daar worden wij blij van. Senk you, Marianne.

In de ring was hij een echte meneer. Voor hem boog je, want zo begroet je een kampioen. Daarna wist je dat je klappen kreeg en als je geluk had bleef je leven. Vuisten, voeten, knieen, ellebogen als aandenken in het lichaam van de tegenstander. Poezie, dat is Badr Hari.

Olympische helden gaan die geboren worden? Vast wel! In het Olympisch dorp gaan ze in ieder geval verwekt worden. "Tot over 9 maanden," zeggen wij dan!

Kent u het verhaal van Grezniek Proznyak? Dat lijkt mij heel sterk, ik verzin die naam net ter plekke.

Partir c’est mourir un peu. Afscheid nemen is een beetje sterven. Van wie nemen we afscheid, hoor ik u denken. Zijn club was Ajax en je kon niet om hem heen: Jeroen Verhoeven. Doelman en liefhebber van goed eten. Pizza, patat, broodjes kroket en spare-ribs... en dan moest het nog middag worden. Ondanks dat kon hij wel keepen, zolang de bal maar naar hém toe kwam. Jeroen is allang geen Jeroentje meer. Jeroen zei "Adieu Ajax, Amsterdam is echt te ver weg. Ik ga lekker trainen om de hoek, bij FC Utrecht. Gewoon even mijn conditie op pijl houden" waarna de gehele selectie in lachen uitbarstte. Wat blijft hij  toch een geweldige man én dik.

Louis van Gaal. Meneer Van Gaal voor u. Meneer Van Gaal voor alle spelers van Oranje. Ik mag Louis zeggen, want ik ken hem al wat jaren. Louis bracht ons kampioenschappen, de Uefa Cup, de Champions League, de Wereldbeker en bezorgde het kleine Alkmaar Zaanstreek de eerste titel. Louis houdt van schreeuwen. In Amsterdam, Barcelona, München overal. Louis is nou eenmaal graag duidelijk. Helaas begrijpen mensen hem nooit in de stiltecoupés, jammer.

Soms zijn we stil. Dan kijken we met zijn allen naar topsport en dan kan het zó mooi zijn dat we vergeten te juichen. Totdat er iemand uit Nederland de stilte doorbreekt met de woorden: "Ik ga even een kroketje halen." Ongelooflijk! Niet eens het fatsoen hebben om te vragen of anderen ook willen.

Maarten Tjallingii, had u er van gehoord? Als we met zijn allen heel eerlijk zijn dan zeggen we nee. Ik ga het u uitleggen. Onze lieve Maarten uit Leeuwarden fietste hard, zo hard dat hij zijn heup brak. Maarten is 2012. Niks geen prikkeldraad, niks geen probleempjes met één teelbal. Pijn, maar doorgaan. Mijn postbode kan daar nog wat van leren. Hij zit al 2 weken thuis met een gekneusde teen. Mag ik meneer Tjallingii alstublieft als mijn nieuwe postbode?

Daar zijn we weer, daar zijn de helden weer. De helden op de tweewielers. En wij...? Wij aanschouwen het geheel en zeggen 'Dank u'. Dank u voor het brengen van dit vermaak. Dat jullie zo zweten en ik doe mee, omdat ik nou eenmaal een slechte conditie heb.

Twee wielen. Hard trappen. Van A naar B. Gek eigenlijk om dit te willen als mens. Zou ik het willen? Ja, maar ik ben Mart Smeets. Ik wil alles.

Sanan Sadevidela.1954. Sneeuw. Veel sneeuw en extreme kou. Sanan was een man die niet aan lange broeken deed. Wedstrijd afgelast.

De Zwarte Italiaan. De Gekke Man. Het voetbalveld is van hem en weet je, hij mag het van mij nog hebben ook. Balotelli mag van mij dwalen, over de as van het veld of links in de hoek. Dwalen door de wereld, het is nog maar een kind. Een kind met speeltjes, een kind met hoeren om zich heen. Ik zeg dat misschien oneerbiedig, maar... als je... je laat betalen om sex te hebben met iemand met een grote fallus dan... dan ben je er één. Zijn hoeren waren echter wel degene die hem de juiste route wezen. Na de daad zeiden ze allemaal: "Ga jij maar weer voetballen, jongen!"